amerikali
Yeni Üye
İklim değişikliği ve insanların tarihsel olarak tür açısından zengin habitatlara yayılması, küresel biyolojik çeşitlilikte bazen dramatik bir düşüşe yol açmıştır. Ancak bu düşüşün boyutunu ölçmek zor. Birkaç yıldır, sözde çevresel DNA (eDNA) analizi kurulmuştur. Bu, çevreye küçük miktarlarda salınan DNA’dır. Orada yaşayan türler, bu tür örneklerin dizilişinden kataloglanabilir. Bununla birlikte, denizden eDNA su örneklemesi yoluyla nispeten kolay bir şekilde elde edilebilirken, eDNA’yı karadan temin etmek daha zordur.
ETH Zürih’ten Emanuele Aucone ve meslektaşları şimdi DNA örnekleri toplamak için ağaç dallarına yarı otonom olarak inebilen bir drone geliştirdiler. Bunun için önce uzaktan kumanda ile şube üzerinden yönlendirilir ve daha sonra otonom olarak inişe geçer. Yapışkan bir film çevreleyen eDNA’yı yakalar. İsviçre ovalarında yedi ağaçtan örnek alan bir açık hava testinde, dron aslında farklı türleri tanımlamayı mümkün kıldı.
Drone indiğinden çok yüzüyor
Bununla birlikte, “iniş”, dronun eylemini yalnızca kabaca tanımlar – dronun gerçekleştirdiği daha dikkatli bir dürtmedir. Araştırmacılar, quadcopter’in çok ince dallara inebilmesini istediler. Yaklaşırken böyle bir dalın ne kadar sağlam olduğu tam olarak görülemez. Bu nedenle, otonom iniş mekanizması, dalın sertliğinden bağımsız olarak çalışmak zorundaydı. Araştırmacılar bunu drone’u çevreleyen bir tür kafesle çözdüler.
Yatay ve dikey bir çember, ortadaki bir kuvvet sensörüne nokta bağlantılıdır. Yazılım, farklı yönlerden iniş sırasında oluşan kuvvetleri ölçer ve rotorları ayarlayarak, makine kaymaya veya eğilmeye başlamadan dal ile temas noktasında önceden belirlenmiş bir kuvvet oluşturmaya çalışır. Temas kuvveti çok küçük olduğundan, makine doğrudan dalın üzerine inmek yerine dalın üzerinde havada süzülür.
Bununla birlikte, İsviçreli araştırmacılar, dallara veya direklere az ya da çok zarif bir şekilde inebilen bir insansız hava aracı inşa eden ilk kişiler değiller. Çünkü bu yetenek, örneğin insansız hava araçlarını bir hedefe uçurmayı ve tabiri caizse enerji tasarrufu için park etmeyi mümkün kılıyor. 2019’da Stanford Üniversitesi’nden araştırmacılar, yırtıcı kuşların ayaklarına benzer şekilde işlev gören ve temas halinde bir dalın çevresinde son derece hızlı kapanan mekanik kıskaçlar sundu. Daha sonra bir denge algoritması, dronun sabit kalmasını sağlar.
Önerilen Haber Amaçlı İçerik
İzninizle, harici bir YouTube videosu (Google Ireland Limited) buraya yüklenecek.
Her zaman YouTube videosunu yükle
YouTube videosunu şimdi yükle
Kaynak: Stanford Üniversitesi
(wst)
Haberin Sonu
ETH Zürih’ten Emanuele Aucone ve meslektaşları şimdi DNA örnekleri toplamak için ağaç dallarına yarı otonom olarak inebilen bir drone geliştirdiler. Bunun için önce uzaktan kumanda ile şube üzerinden yönlendirilir ve daha sonra otonom olarak inişe geçer. Yapışkan bir film çevreleyen eDNA’yı yakalar. İsviçre ovalarında yedi ağaçtan örnek alan bir açık hava testinde, dron aslında farklı türleri tanımlamayı mümkün kıldı.
Drone indiğinden çok yüzüyor
Bununla birlikte, “iniş”, dronun eylemini yalnızca kabaca tanımlar – dronun gerçekleştirdiği daha dikkatli bir dürtmedir. Araştırmacılar, quadcopter’in çok ince dallara inebilmesini istediler. Yaklaşırken böyle bir dalın ne kadar sağlam olduğu tam olarak görülemez. Bu nedenle, otonom iniş mekanizması, dalın sertliğinden bağımsız olarak çalışmak zorundaydı. Araştırmacılar bunu drone’u çevreleyen bir tür kafesle çözdüler.
Yatay ve dikey bir çember, ortadaki bir kuvvet sensörüne nokta bağlantılıdır. Yazılım, farklı yönlerden iniş sırasında oluşan kuvvetleri ölçer ve rotorları ayarlayarak, makine kaymaya veya eğilmeye başlamadan dal ile temas noktasında önceden belirlenmiş bir kuvvet oluşturmaya çalışır. Temas kuvveti çok küçük olduğundan, makine doğrudan dalın üzerine inmek yerine dalın üzerinde havada süzülür.
Bununla birlikte, İsviçreli araştırmacılar, dallara veya direklere az ya da çok zarif bir şekilde inebilen bir insansız hava aracı inşa eden ilk kişiler değiller. Çünkü bu yetenek, örneğin insansız hava araçlarını bir hedefe uçurmayı ve tabiri caizse enerji tasarrufu için park etmeyi mümkün kılıyor. 2019’da Stanford Üniversitesi’nden araştırmacılar, yırtıcı kuşların ayaklarına benzer şekilde işlev gören ve temas halinde bir dalın çevresinde son derece hızlı kapanan mekanik kıskaçlar sundu. Daha sonra bir denge algoritması, dronun sabit kalmasını sağlar.
Önerilen Haber Amaçlı İçerik
İzninizle, harici bir YouTube videosu (Google Ireland Limited) buraya yüklenecek.
Her zaman YouTube videosunu yükle
YouTube videosunu şimdi yükle
Kaynak: Stanford Üniversitesi
(wst)
Haberin Sonu