ahmetbeyler
Yeni Üye
Mamak Askeri Cezaevi’nde açık görüş sırasında beyin kanaması geçirerek GATA’da tedavi altına alınan Kurmay Albay Murat Özenalp 1 Mayıs 2014’te ömrünü kaybetti.
FETÖ’nün Balyoz kumpasıyla 16 yıl mahpus cezasına çarptırılan Murat Özenalp, açık görüş sırasında eşi ve çocuklarının gözü önünde beyin kanaması geçirmişti.
Balyoz Davası’na husus olan olaylardan biri de yargılanan subayların Fatih Camisi’ni “bombalayacakları” argümanıydı.
Sözcü Gazetesi muharriri Yılmaz Özdil, bugünkü köşesine Murat Özenalp’i taşıyarak şu sözleri kullandı:
‘“Fatih Mescidi’ni bombalayacaklar’ diye mahpusa atılan Atatürkçü subaylarımız, bir daha Fatih Mescidi’nde buluştular. Öğlen namazından evvel, şehit Kurmay Albay Murat Özenalp’in mevt yıldönümü vesilesiyle, tüm şehitlerimiz ismine Kuran okuttular.”
Yılmaz Özdil’in yazısı şu biçimde:
“1979 yılıydı.
çabucak hemen 14 yaşındaydı.
Tokat Zileliydi.
Dar gelirli ailenin çocuğuydu.
Bir eliyle babasının ceketinin ucundan tutuyor, öbür eliyle bavulunu taşıyordu. Gözleri, biraz da dehşetle faltaşı üzere açılmıştı.
İstanbul’a birinci gelişiydi, denizi birinci sefer o gün gördü.
Eminönü’ye vardıklarında Yeni Cami’yi tanıdı, seyrettiği filmlerden… Yolun karşısına geçtiler. Altı numaralı iskeleden bilet aldılar.
hayatında birinci sefer gemiye binecekti.
Yüreği pır pır.
Vapur kalktı, etrafı seyrediyordu, ezberlercesine, Topkapı Sarayı’nı gördü, Kız Kulesi’ni gördü, geride kalan Sirkeci uzaklaşıp küçülürken, Adalar belirdi… Yanaştıkları birinci tabelayı okudu, Kınalıada.
Burası değildi.
Üçüncü adada indiler.
Heybeliada’ya bu biçimde ayak bastı.
Erguvanlar açmıştı.
Ada, yaz coşkusuyla karşılamıştı onu ancak, aileden, yuvadan ayrılmanın hüznünü gel de ona sor… Babası, cebindeki adres kağıdını çıkardı, iskelede duran birilerine gösterdi, tanım ettiler. Adanın en uzak doruğuydu. Faytona binmediler. Baba-oğul yürüye yürüye tırmandılar. İşte gelmişlerdi.
Deniz Lisesi.
Baba, evladına sarıldı, öptü, emanet etti oraya.
Macera başlamıştı.
çabucak hemen 14 yaşında.
Akabinde, Deniz Harp Okulu’nu bitirdi.
O ufak tefek oğlan, aslan üzere teğmen çıkmıştı.
Deniz Harp Akademisi’ni de birincilikle bitirdi, kurmay oldu.
Gökova fırkateyninin komutanlığını üstlendi, harp filosunun en düzgün gemisi mükafatını kazandı. Bangladeş’te askeri ataşelik yaptı. Komodorluk yaptı. Hani, Libya’da içsavaşta sıkışıp kalan vatandaşlarımız savaş gemilerimizle taşınarak kurtarılmıştı ya… İşte o, en öndeydi, operasyonun kritik kumandanıydı.
Sema’yla evlendi.
Batu dünyaya geldi.
daha sonra Duru.
Uygun insan, uygun baba, âlâ kumandan.
Birinci kolay amiral olacağı katiydi.
30 Ağustos’a gün sayıyordu.
22 Ağustos’ta tutukladılar!
“Asrın iftirası”na uğrayan seçkin subaylarımızdandı.
Savunmasında şunları anlattı…
“Ömrümün üçte ikisini Türkiye Cumhuriyeti’ni ve hükümetlerini, dünya denizlerinde temsil edip, canım kıymetine müdafaaya ant içmişken, gerçek olmadıkları yüzlerce sefer ispatlanmış dijitallere dayanarak suçlanmamı, kara mizah olarak tanımlıyorum. İddianamede, mesken adresim bile yanlış yazıyor!”
“Bir baba olarak, çocuklarıma bırakacağım en büyük miras, her ne olursa olsun doğruyu söylemeleri tavsiyesidir. Palavra, bu dünyadaki en büyük onursuzluktur. Bu inancımın bilakis, en büyük onursuzluğu yapıp, yalnızca açık görüşte kucaklayabildiğim yedi yaşındaki kızıma ömrümde birinci sefer palavra söylemiş oldum. Olan bitenden etkilenmemesi için, burada eğitim aldığımı, konuta ne vakit döneceğimi bilmediğimi söylüyorum. Bana belirli etmek istemese de, kendisini bu palavraya inandırarak, kalbi kan ağlayarak, babasının vatan ve bayrak için kendilerinden uzakta olduğuna inandırarak, başı dik yürüyor.”
“Savunmamı, peygamberimizin söylemiş olduği ve hepimizin kulaklarına küpe olması gereken ‘Bir günlük adalet, 60 yıllık ibadetten faziletlidir’ kelamıyla tamamlıyorum. Bir saniyenin bile hayli değerli olduğu insan hayatında, Türk hukuk sistemine güvenmeye devam ediyorum.”
O eğip büktükleri hukuk sistemi, 16 sene yapıştırdı Murat’a.
Maltepe’deki arkadaşlarımdan bir tanesiydi.
Bir gece sancılarla hastaneye kaldırdılar. Safrakesesi… Ameliyat edildi. Salata yaparken parmağının ucunu bile kessen, kendini bir hafta berbat hissediyorsun. Hiç şayet olmazsa, iki gün hastanede yatabilirdi. Yok kardeşim… Sonraki sabah cezaevine geri gönderdiler.
Yalnızca bu hadise bile, sıkıntının hukuk sıkıntısı olmadığının ispatıydı.
Yarışarak geçilmesi mümkün olmayan Atatürkçü subaylar, vefatına cezalandırılıyordu.
Evvel Hasdal’a geçti, daha sonra eşinin ve çocuklarının yanına, Ankara’ya, Mamak’a transferini istedi.
Her hafta açık görüş için o kadar yol yapmasınlar, perişan oluyorlar, bari ben oraya gideyim demişti.
Bu değişiklik, hem ailesine, hem ona düzgün gelmişti, biraz merhem olmuştu. Taa ki 23 Nisan’a kadar… Her gün aslına bakarsan kötüydü ancak, o gün daha bir üzücüydü. Çocuk Bayramı’nda çocuklarına sarılamıyordu.
Anca 26’sında açık görüş vardı.
Üç gün, üç asır üzere geçti.
Daima güler yüzlü, daima iyimserdi lakin, o üç gün adeta içine kapanmıştı.
26’sı sabahı, nihayet, koştu kucakladı hasretle, kızını, oğlunu, eşini, annesini…
Batu, 14 yaşına gelmişti.
Babasının, kendisini Deniz Lisesi’ne teslim ettiği yaştaydı artık oğlu.
Ancak oğlunun 14 yaşı, kendisinin 14 yaşından epey farklıydı.
Yaşanan ıstıraplar 24 yaşın olgunluğuna getirmişti Batu’yu… Sakın merak etme baba, ailenin başındayım dercesine, dimdik duruyordu.
Duru’nun ise, gözleri dolu doluydu.
Belirli etmemeye çalışıyor, dudaklarını ısırıyordu.
Bir baba için daha çaresiz nasıl bir durum olabilir ki?
Gel dedi kızına… Güya neşelendirecekti, gel biraz top oynayalım dedi.
“Ayağı kaydı, düşüp başını taşa çarptı” diye yazdı haysiyetsiz gazetelerimiz… şüphesiz palavraydı.
Maalesef, buraya kadar dayanabilmişti.
Dünyanın kahrını taşımaktan yorulan asırlık ağaç misali, durup dururken devrilmişti.
Düştüğü için beyin kanaması geçirmemiş, beyin kanaması geçirdiği için düşmüştü.
Mahkemedeki savunmasında “bir saniyenin bile fazlaca kıymetli olduğu insan hayatında” derken, tam olarak bunu kastediyordu.
Kaybettik Murat’ı.
Maltepe askeri cezaevindeki arkadaşlarım, gazeteye vefat ilanı verdi, sözü sözüne hafızama mıh üzere çakıldı…
“Masumiyetin, haklılığın ve namusun tutsaklığına, kendi yurdunda esir alınışına ve adaletsizliğe isyan ile şehit düştü.
Murat’ın vefatına vicdansızlık, hukuksuzluk ve vefasızlık niye oldu.
Lakin ölmekle bitmeyeceğiz.
niye olanlar,
Sessiz kalanlar,
hiç bir şey yokmuş üzere yapanlar,
Biliniz,
Hatta emin olunuz,
Öldürmekle bitmeyeceğiz!
Murat’ın kanı üzerinizde,
Görüyoruz,
Beyaz’da Mavi’de Haki’de,
Biliniz,
Öldürmekle bitmeyeceğiz!”
O feci günün sabahı, Maltepe’de mahpus yatan arkadaşlarımı temsilen İstanbul’dan Ankara’ya geldim.
Gata’ya.
Morgun kapısındaydık.
Erkekten epeyce bayan vardı.
Göz pınarları kurumuş, gözleri ağlamaktan şişmiş kadınlardı.
Esir subayların eşleriydi.
Balyoz iftirasıyla kendi vatanında esir alınan subayların eşleriydi.
TCG Maltepe, TCG Mamak, TCG Silivri, TCG Hasdal, TCG Sincan, TCG Hadımköy, TCG Şirinyer, hepsinin ailesi oradaydı.
Esir silahlı kuvvetlerimizin hüzün donanmasıydı.
Getirdiler Murat’ı.
Geçersiz kanıt bavuluyla girmişti.
Ay-yıldızlı tabutla çıkıyordu.
İmam geldi.
Üç-beş klasik beylik laftan daha sonra, malum soruyu sordu.
Hakkınızı helal eder misiniz?
Asrın iftirasıyla mahpusa attık, çoluğundan çocuğundan başka bıraktık, kahrından öldürdük, üstüne, hakkımızı helal edeceğiz o denli mi?
Ne hakkı be!
Asıl o bize hakkını helal etti mi sanki?
Annesi etmedi örneğin.
Kahraman bir evlat yetiştiren o annenin haykırışını ömrümün sonuna kadar unutmayacağım.
Kahraman bir evlat yetiştiren annenin bedduasını alan devlet ayakta kalabilir mi, sanmıyorum.
Arkadaşları omuzladı tabutu.
Çabucak hepsi sanık’tı.
Ergenekon’dan Balyoz’dan Casusluk’tan yatıp çıkanlardı.
Askeri cenaze merasimi için nazaranvlendirilmiş üniformalı muvazzaf subaylar vardı, hepsinin başları öne eğikti, kimsenin yüzüne bakamıyorlardı.
İnanın, o üniformalı subaylar, sanık subaylardan daha hüzünlü durumdaydılar.
Yüklediler cenaze otomobiline, doooğru Mamak’a.
Şehit düştüğü askeri cezaevine gdolayıldü Murat.
Hakikaten hak edenlerden helallik almaya.
Kendi vatanında kendi ordusu tarafınca esir tutulan arkadaşları, askeri merasim yaptı.
Kelamın bittiği yere, beyin kanaması geçirdiği açık görüş alanına, masaları birleştirip, musalla taşı kurdular.
Etrafına U biçiminde dizildiler.
35 yıllık arkadaşı, deniz kurmay albay konuşma yaptı.
“Batu ile Duru, artık artık hepimizin çocukları. Sema, bizler son nefesimizi verene kadar, kardeşlerimizden daha kardeş. Yerin cennet olsun. Bir gün yanına gelmek kısmet olsun” dedi.
Selam verdiler.
Merasim mangasına dokundurmadılar, Murat’ı omuzladılar.
Kocatepe Mescidi’ne geldik.
Dünyanın en büyük ailesi oradaydı.
Yurttaşlar.
Vatanı sevmek için illa harp okuluna gitmek gerekmiyor, yürekli, şuurlu yurttaş olmak yeterli… Gelmişlerdi.
Türk Silahlı Kuvvetleri çelenk göndermişti.
Hatalıysa, niçin çelenk gönderiyorsun?
Hatasızsa, içerde kalmasına niçin göz yumdun?
Genelkurmay lideri yoktu, utancından gelememişti.
Deniz kuvvetleri kumandanı gelmişti, dakikalarca yuhalandı.
15 kadar müdafaasıyla gelmişti, etrafında muhafaza çemberi oluşturulmuştu, bir orta göz göze geldik, aman ha noolur noolmaz seni korusun diye muhrip de getirseydin diye bağırdım, başını öne eğdi.
Kumpasçılarla imam nikahlı olan Akp, sloganlarla yuhalandı.
El Fatiha.
Bindirdiler Murat’ı top otomobiline, arkadaşları son sefer omuzladı.
Karşıyaka Mezarlığı’nda toprağa verildi.
Dedim ya, Libya’da mahsur kalan Türk vatandaşlarını kurtarma operasyonunda kumandandı.
misyon tamamlanınca, Mısır kıyılarında demirlemişlerdi, bir süre orada kalacaklardı.
Bölgede bulunan buyruğu altındaki savaş gemilerimize anons yaptırdı: “Umreye gitmek isteyen arkadaşlar ismini yazdırsın.”
Listeler yapıldı.
İsmini yazdırmayan erler vardı.
niçinini iddia ettiği için, o erlere tek tek sordu, “gelmek istemediğinizden emin misiniz?”
olağan olarak canı gönülden istiyorlardı lakin, paraları yoktu.
Murat hepsinin masrafını üstlendi, kendi cebinden ödedi.
Otobüsler tutuldu, daima birlikte Umre’ye gittiler.
İhrama girdi.
Vasiyeti vardı…
İşte o ihram örtüsü, Murat’ın kefeni yapıldı.
O ihram örtüsüyle toprağa verildi.
İhram örtüsüyle defnedilen Murat üzere kahramanlarımızı “Fatih Mescidi’ni bombalayacaklar” palavrasıyla mahpusa atmışlardı.
Murat için, tıpkı asrın iftirasına uğrayan silah arkadaşları tarafınca, 7’sinde ve 40’ında Fatih Mescidi’nde Kuran okutuldu.
Gelenek haline getirildi.
Balyoz, Ergenekon, Casusluk kumpasıyla “Fatih Mescidi’ni bombalayacaklar” iftirasıyla esir alınan tüm kahraman subaylarımız… Murat’ın her mevt yıldönümünde, Fatih Mescidi’nde biraraya geldiler.
Kumpas davalarında şehit olan tüm kahraman subaylarımız için, Murat, Ali, Kaşif, Berk, Tarık, Abdülkerim, Mehmet ismine Kuran okuttular.
Ve dün…
23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramımızda, “Fatih Mescidi’ni bombalayacaklar” diye mahpusa atılan Atatürkçü subaylarımız, bir daha Fatih Mescidi’nde buluştular.
Öğlen namazından evvel, şehit kurmay albay Murat Özenalp’in mevt yıldönümü vesilesiyle, tüm şehitlerimiz ismine Kuran okuttular.
Her yıldönümünde olduğu üzere, bir daha sessiz bir biçimde buluştular, bir daha sükunet içinde saf tutarak dualarını ettiler, bir daha sükunet içinde dağıldılar.
Şu mübarek ramazan günü, 23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramımız vesilesiyle tekrar hatırlatayım istedim.
Tarih, bu biçimde ihanet görmedi.
Çok vebal alındı.
Çok ah alındı.
Unutmayacağız.
Asla unutturmayacağız.”
FETÖ’nün Balyoz kumpasıyla 16 yıl mahpus cezasına çarptırılan Murat Özenalp, açık görüş sırasında eşi ve çocuklarının gözü önünde beyin kanaması geçirmişti.
Balyoz Davası’na husus olan olaylardan biri de yargılanan subayların Fatih Camisi’ni “bombalayacakları” argümanıydı.
Sözcü Gazetesi muharriri Yılmaz Özdil, bugünkü köşesine Murat Özenalp’i taşıyarak şu sözleri kullandı:
‘“Fatih Mescidi’ni bombalayacaklar’ diye mahpusa atılan Atatürkçü subaylarımız, bir daha Fatih Mescidi’nde buluştular. Öğlen namazından evvel, şehit Kurmay Albay Murat Özenalp’in mevt yıldönümü vesilesiyle, tüm şehitlerimiz ismine Kuran okuttular.”
Yılmaz Özdil’in yazısı şu biçimde:
“1979 yılıydı.
çabucak hemen 14 yaşındaydı.
Tokat Zileliydi.
Dar gelirli ailenin çocuğuydu.
Bir eliyle babasının ceketinin ucundan tutuyor, öbür eliyle bavulunu taşıyordu. Gözleri, biraz da dehşetle faltaşı üzere açılmıştı.
İstanbul’a birinci gelişiydi, denizi birinci sefer o gün gördü.
Eminönü’ye vardıklarında Yeni Cami’yi tanıdı, seyrettiği filmlerden… Yolun karşısına geçtiler. Altı numaralı iskeleden bilet aldılar.
hayatında birinci sefer gemiye binecekti.
Yüreği pır pır.
Vapur kalktı, etrafı seyrediyordu, ezberlercesine, Topkapı Sarayı’nı gördü, Kız Kulesi’ni gördü, geride kalan Sirkeci uzaklaşıp küçülürken, Adalar belirdi… Yanaştıkları birinci tabelayı okudu, Kınalıada.
Burası değildi.
Üçüncü adada indiler.
Heybeliada’ya bu biçimde ayak bastı.
Erguvanlar açmıştı.
Ada, yaz coşkusuyla karşılamıştı onu ancak, aileden, yuvadan ayrılmanın hüznünü gel de ona sor… Babası, cebindeki adres kağıdını çıkardı, iskelede duran birilerine gösterdi, tanım ettiler. Adanın en uzak doruğuydu. Faytona binmediler. Baba-oğul yürüye yürüye tırmandılar. İşte gelmişlerdi.
Deniz Lisesi.
Baba, evladına sarıldı, öptü, emanet etti oraya.
Macera başlamıştı.
çabucak hemen 14 yaşında.
Akabinde, Deniz Harp Okulu’nu bitirdi.
O ufak tefek oğlan, aslan üzere teğmen çıkmıştı.
Deniz Harp Akademisi’ni de birincilikle bitirdi, kurmay oldu.
Gökova fırkateyninin komutanlığını üstlendi, harp filosunun en düzgün gemisi mükafatını kazandı. Bangladeş’te askeri ataşelik yaptı. Komodorluk yaptı. Hani, Libya’da içsavaşta sıkışıp kalan vatandaşlarımız savaş gemilerimizle taşınarak kurtarılmıştı ya… İşte o, en öndeydi, operasyonun kritik kumandanıydı.
Sema’yla evlendi.
Batu dünyaya geldi.
daha sonra Duru.
Uygun insan, uygun baba, âlâ kumandan.
Birinci kolay amiral olacağı katiydi.
30 Ağustos’a gün sayıyordu.
22 Ağustos’ta tutukladılar!
“Asrın iftirası”na uğrayan seçkin subaylarımızdandı.
Savunmasında şunları anlattı…
“Ömrümün üçte ikisini Türkiye Cumhuriyeti’ni ve hükümetlerini, dünya denizlerinde temsil edip, canım kıymetine müdafaaya ant içmişken, gerçek olmadıkları yüzlerce sefer ispatlanmış dijitallere dayanarak suçlanmamı, kara mizah olarak tanımlıyorum. İddianamede, mesken adresim bile yanlış yazıyor!”
“Bir baba olarak, çocuklarıma bırakacağım en büyük miras, her ne olursa olsun doğruyu söylemeleri tavsiyesidir. Palavra, bu dünyadaki en büyük onursuzluktur. Bu inancımın bilakis, en büyük onursuzluğu yapıp, yalnızca açık görüşte kucaklayabildiğim yedi yaşındaki kızıma ömrümde birinci sefer palavra söylemiş oldum. Olan bitenden etkilenmemesi için, burada eğitim aldığımı, konuta ne vakit döneceğimi bilmediğimi söylüyorum. Bana belirli etmek istemese de, kendisini bu palavraya inandırarak, kalbi kan ağlayarak, babasının vatan ve bayrak için kendilerinden uzakta olduğuna inandırarak, başı dik yürüyor.”
“Savunmamı, peygamberimizin söylemiş olduği ve hepimizin kulaklarına küpe olması gereken ‘Bir günlük adalet, 60 yıllık ibadetten faziletlidir’ kelamıyla tamamlıyorum. Bir saniyenin bile hayli değerli olduğu insan hayatında, Türk hukuk sistemine güvenmeye devam ediyorum.”
O eğip büktükleri hukuk sistemi, 16 sene yapıştırdı Murat’a.
Maltepe’deki arkadaşlarımdan bir tanesiydi.
Bir gece sancılarla hastaneye kaldırdılar. Safrakesesi… Ameliyat edildi. Salata yaparken parmağının ucunu bile kessen, kendini bir hafta berbat hissediyorsun. Hiç şayet olmazsa, iki gün hastanede yatabilirdi. Yok kardeşim… Sonraki sabah cezaevine geri gönderdiler.
Yalnızca bu hadise bile, sıkıntının hukuk sıkıntısı olmadığının ispatıydı.
Yarışarak geçilmesi mümkün olmayan Atatürkçü subaylar, vefatına cezalandırılıyordu.
Evvel Hasdal’a geçti, daha sonra eşinin ve çocuklarının yanına, Ankara’ya, Mamak’a transferini istedi.
Her hafta açık görüş için o kadar yol yapmasınlar, perişan oluyorlar, bari ben oraya gideyim demişti.
Bu değişiklik, hem ailesine, hem ona düzgün gelmişti, biraz merhem olmuştu. Taa ki 23 Nisan’a kadar… Her gün aslına bakarsan kötüydü ancak, o gün daha bir üzücüydü. Çocuk Bayramı’nda çocuklarına sarılamıyordu.
Anca 26’sında açık görüş vardı.
Üç gün, üç asır üzere geçti.
Daima güler yüzlü, daima iyimserdi lakin, o üç gün adeta içine kapanmıştı.
26’sı sabahı, nihayet, koştu kucakladı hasretle, kızını, oğlunu, eşini, annesini…
Batu, 14 yaşına gelmişti.
Babasının, kendisini Deniz Lisesi’ne teslim ettiği yaştaydı artık oğlu.
Ancak oğlunun 14 yaşı, kendisinin 14 yaşından epey farklıydı.
Yaşanan ıstıraplar 24 yaşın olgunluğuna getirmişti Batu’yu… Sakın merak etme baba, ailenin başındayım dercesine, dimdik duruyordu.
Duru’nun ise, gözleri dolu doluydu.
Belirli etmemeye çalışıyor, dudaklarını ısırıyordu.
Bir baba için daha çaresiz nasıl bir durum olabilir ki?
Gel dedi kızına… Güya neşelendirecekti, gel biraz top oynayalım dedi.
“Ayağı kaydı, düşüp başını taşa çarptı” diye yazdı haysiyetsiz gazetelerimiz… şüphesiz palavraydı.
Maalesef, buraya kadar dayanabilmişti.
Dünyanın kahrını taşımaktan yorulan asırlık ağaç misali, durup dururken devrilmişti.
Düştüğü için beyin kanaması geçirmemiş, beyin kanaması geçirdiği için düşmüştü.
Mahkemedeki savunmasında “bir saniyenin bile fazlaca kıymetli olduğu insan hayatında” derken, tam olarak bunu kastediyordu.
Kaybettik Murat’ı.
Maltepe askeri cezaevindeki arkadaşlarım, gazeteye vefat ilanı verdi, sözü sözüne hafızama mıh üzere çakıldı…
“Masumiyetin, haklılığın ve namusun tutsaklığına, kendi yurdunda esir alınışına ve adaletsizliğe isyan ile şehit düştü.
Murat’ın vefatına vicdansızlık, hukuksuzluk ve vefasızlık niye oldu.
Lakin ölmekle bitmeyeceğiz.
niye olanlar,
Sessiz kalanlar,
hiç bir şey yokmuş üzere yapanlar,
Biliniz,
Hatta emin olunuz,
Öldürmekle bitmeyeceğiz!
Murat’ın kanı üzerinizde,
Görüyoruz,
Beyaz’da Mavi’de Haki’de,
Biliniz,
Öldürmekle bitmeyeceğiz!”
O feci günün sabahı, Maltepe’de mahpus yatan arkadaşlarımı temsilen İstanbul’dan Ankara’ya geldim.
Gata’ya.
Morgun kapısındaydık.
Erkekten epeyce bayan vardı.
Göz pınarları kurumuş, gözleri ağlamaktan şişmiş kadınlardı.
Esir subayların eşleriydi.
Balyoz iftirasıyla kendi vatanında esir alınan subayların eşleriydi.
TCG Maltepe, TCG Mamak, TCG Silivri, TCG Hasdal, TCG Sincan, TCG Hadımköy, TCG Şirinyer, hepsinin ailesi oradaydı.
Esir silahlı kuvvetlerimizin hüzün donanmasıydı.
Getirdiler Murat’ı.
Geçersiz kanıt bavuluyla girmişti.
Ay-yıldızlı tabutla çıkıyordu.
İmam geldi.
Üç-beş klasik beylik laftan daha sonra, malum soruyu sordu.
Hakkınızı helal eder misiniz?
Asrın iftirasıyla mahpusa attık, çoluğundan çocuğundan başka bıraktık, kahrından öldürdük, üstüne, hakkımızı helal edeceğiz o denli mi?
Ne hakkı be!
Asıl o bize hakkını helal etti mi sanki?
Annesi etmedi örneğin.
Kahraman bir evlat yetiştiren o annenin haykırışını ömrümün sonuna kadar unutmayacağım.
Kahraman bir evlat yetiştiren annenin bedduasını alan devlet ayakta kalabilir mi, sanmıyorum.
Arkadaşları omuzladı tabutu.
Çabucak hepsi sanık’tı.
Ergenekon’dan Balyoz’dan Casusluk’tan yatıp çıkanlardı.
Askeri cenaze merasimi için nazaranvlendirilmiş üniformalı muvazzaf subaylar vardı, hepsinin başları öne eğikti, kimsenin yüzüne bakamıyorlardı.
İnanın, o üniformalı subaylar, sanık subaylardan daha hüzünlü durumdaydılar.
Yüklediler cenaze otomobiline, doooğru Mamak’a.
Şehit düştüğü askeri cezaevine gdolayıldü Murat.
Hakikaten hak edenlerden helallik almaya.
Kendi vatanında kendi ordusu tarafınca esir tutulan arkadaşları, askeri merasim yaptı.
Kelamın bittiği yere, beyin kanaması geçirdiği açık görüş alanına, masaları birleştirip, musalla taşı kurdular.
Etrafına U biçiminde dizildiler.
35 yıllık arkadaşı, deniz kurmay albay konuşma yaptı.
“Batu ile Duru, artık artık hepimizin çocukları. Sema, bizler son nefesimizi verene kadar, kardeşlerimizden daha kardeş. Yerin cennet olsun. Bir gün yanına gelmek kısmet olsun” dedi.
Selam verdiler.
Merasim mangasına dokundurmadılar, Murat’ı omuzladılar.
Kocatepe Mescidi’ne geldik.
Dünyanın en büyük ailesi oradaydı.
Yurttaşlar.
Vatanı sevmek için illa harp okuluna gitmek gerekmiyor, yürekli, şuurlu yurttaş olmak yeterli… Gelmişlerdi.
Türk Silahlı Kuvvetleri çelenk göndermişti.
Hatalıysa, niçin çelenk gönderiyorsun?
Hatasızsa, içerde kalmasına niçin göz yumdun?
Genelkurmay lideri yoktu, utancından gelememişti.
Deniz kuvvetleri kumandanı gelmişti, dakikalarca yuhalandı.
15 kadar müdafaasıyla gelmişti, etrafında muhafaza çemberi oluşturulmuştu, bir orta göz göze geldik, aman ha noolur noolmaz seni korusun diye muhrip de getirseydin diye bağırdım, başını öne eğdi.
Kumpasçılarla imam nikahlı olan Akp, sloganlarla yuhalandı.
El Fatiha.
Bindirdiler Murat’ı top otomobiline, arkadaşları son sefer omuzladı.
Karşıyaka Mezarlığı’nda toprağa verildi.
Dedim ya, Libya’da mahsur kalan Türk vatandaşlarını kurtarma operasyonunda kumandandı.
misyon tamamlanınca, Mısır kıyılarında demirlemişlerdi, bir süre orada kalacaklardı.
Bölgede bulunan buyruğu altındaki savaş gemilerimize anons yaptırdı: “Umreye gitmek isteyen arkadaşlar ismini yazdırsın.”
Listeler yapıldı.
İsmini yazdırmayan erler vardı.
niçinini iddia ettiği için, o erlere tek tek sordu, “gelmek istemediğinizden emin misiniz?”
olağan olarak canı gönülden istiyorlardı lakin, paraları yoktu.
Murat hepsinin masrafını üstlendi, kendi cebinden ödedi.
Otobüsler tutuldu, daima birlikte Umre’ye gittiler.
İhrama girdi.
Vasiyeti vardı…
İşte o ihram örtüsü, Murat’ın kefeni yapıldı.
O ihram örtüsüyle toprağa verildi.
İhram örtüsüyle defnedilen Murat üzere kahramanlarımızı “Fatih Mescidi’ni bombalayacaklar” palavrasıyla mahpusa atmışlardı.
Murat için, tıpkı asrın iftirasına uğrayan silah arkadaşları tarafınca, 7’sinde ve 40’ında Fatih Mescidi’nde Kuran okutuldu.
Gelenek haline getirildi.
Balyoz, Ergenekon, Casusluk kumpasıyla “Fatih Mescidi’ni bombalayacaklar” iftirasıyla esir alınan tüm kahraman subaylarımız… Murat’ın her mevt yıldönümünde, Fatih Mescidi’nde biraraya geldiler.
Kumpas davalarında şehit olan tüm kahraman subaylarımız için, Murat, Ali, Kaşif, Berk, Tarık, Abdülkerim, Mehmet ismine Kuran okuttular.
Ve dün…
23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramımızda, “Fatih Mescidi’ni bombalayacaklar” diye mahpusa atılan Atatürkçü subaylarımız, bir daha Fatih Mescidi’nde buluştular.
Öğlen namazından evvel, şehit kurmay albay Murat Özenalp’in mevt yıldönümü vesilesiyle, tüm şehitlerimiz ismine Kuran okuttular.
Her yıldönümünde olduğu üzere, bir daha sessiz bir biçimde buluştular, bir daha sükunet içinde saf tutarak dualarını ettiler, bir daha sükunet içinde dağıldılar.
Şu mübarek ramazan günü, 23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramımız vesilesiyle tekrar hatırlatayım istedim.
Tarih, bu biçimde ihanet görmedi.
Çok vebal alındı.
Çok ah alındı.
Unutmayacağız.
Asla unutturmayacağız.”