ahmetbeyler
Yeni Üye
“Aslında göz yummamıştım fakat kaçamıyordum ondan, korkuyordum bana ziyan verir diye. Ses çıkaramamak göz yummaksa şayet göz yummuştum onun husus satışına ve kullanımına. Lakin derler ya ‘keser döner sap döner, gün gelir hesap döner’… kim bilir kaç annenin ahını almıştık ki artık lanet mümkünce kocam mahpusta, oğlum da unsur bağımlısı…”cümlelerini kurarken çektiği acı o derece anlaşılıyordu ki ağlamaktan şişmiş gözlerinden ve kocaman olmuş göz torbalarından. Anne anlatırken, kendini paralarken evlatları için çektiği ıstırabı lakin en kıymetlisi de diğerlerinin evlatlarında yarattığı tahribatı düşündükçe çektiği vicdan azabını hissedebiliyor, bakılırsabiliyordum.
OĞLUNU KURYE YAPTI
8 sene olmuş eşi cezaevine gireli ve bu biçimdedan beri evlatlarına hem analık birebir vakitte babalık yapmaya çalışmış anne. Oğullarını eşinden ve bu durumdan olanca uzak tutmaya çalışmış fakat beyhude.. Büyük oğlunu buna bulaştıran babası olduğunu epeyce geç öğrenmiş. Baba evvel öz oğlunu yaşı küçük, cezası olmaz niyetiyle kurye olarak kullanmış. Ergenliğin ortasında olan genç ise, babasının onunla duyduğu gururdan dolayı kendisini büyümüş, işe fayda hissediyor. Karşısındaki kişi rastgele birisi değil, öz be öz babasıydı, rol modeliydi.
Annenin endişe ile uzak durmaya çalıştığı ve uzak durduğu, sürecin hiç bir noktasına karışmaması ve korkması sebepleriyle de oğlunun gözünde normalleştirilmiş olan bu süreç, adım attığı etkin hayatın başında olan genç için örnek ve ahenk sağlanacak bir yaşantı haline geliyor. Baba-oğul iş birliğinin oğlun gözünde ‘babam bana güveniyor, babamla bağlantımın herkesten düzgün, bana her şeyini emanet ediyor’ fikrinin oluşmasına ve baba ile oğul içinde uydurma bir bağ kurulmasına ve en değerlisi de bu geçersizliğin samimiyet olduğuna inanan ve daha sonrasında büyük bir travma yaşayacak bir genç oluşmasına sebep olunuyor.
AİLENİN ‘BAŞ YAPICISI’
Wegscheider’in (1981) bağımlı ailesindeki roller açıklamasında yer alan ‘baş yapıcı’ bireyi ‘problemli içici tek anne ya da babası ise baş yapan en büyük çocuktur ve tertipli olarak içicinin davranışlarını gizler ve ailenin devamı için sorumluluğu üstlenir’ tanımlamasıyla tabir etmiştir. Babasının sorununu görmezden gelerek ve aile bütünlüğüne ziyan gelememesi için de babasının kendisini kullanımına müsaade veren genç, bu ailenin ‘baş yapıcısı’ olmuş durumdadır.
“Çalışmıyordu, işsizdi, iki evladımız vardı. Yalnızdım gerimde bir ailemin olmaması vakit ortasında onu her şeyin yerine koymama sebep olmuştu. Nereye giderdim, kime sığınırdım, bulurdu öldürürdü beni, evlatlarım da kimsesiz kalırdı diye düşünüyordum. Kimim kimsemin olmamasının verdiği güç ve boşluk onda büyük bir cüret yaratmıştı vakit içinde. Artık hiç bir şeyi gizli kapalı yapmıyordu. Olağan olmayan tüm durumları, meskende olağanmış üzere yaşıyordu. Unsur kullanma, dağıtımı konusundaki planlamaları vs. Ses çıkartamıyordum, düşman üzereydi bana karşı ve çabucak şiddete başvuruyordu. Görmezden gelmeye, evlatlarımı kendimce uzak tutmaya çalışıyordum ta ki o cezaevine girene, kapımıza dayanan alacaklılarla tanışana kadar, oğlumun da kullandığını ve onu bulamadığı için girdiği krizi gözlerimle bakılırsane kadar.”
Tedavinin gönüllülük temeline bağlı olması sebebiyle -ki annenin beni fazlaca etkileyen bir cümlesi ile pekiştireceğim- “beyin hastalığı olarak tabir ediyorlar, tedavi olmalı deyince beyni hasta olan bireylerden tedavi bulunmasına karar vermelerini bekliyorlar, istekli olması kaide diyorlar” oğlu tedavi olmak istemiyordu. Babasının gerçek sevgi ve sahiplenme duygusu ile kendisine yaklaşmadığını, kendisinin kullanıldığını anlayan genç bir nevi kendisini ve o süreçte sessiz kalan annesini cezalandırıyordu unsur kullanarak ve tedavi olmayı reddederek. Düzmece olan lakin kendisini inandırdığı baba figürü, aldatılmış olmak, gerekçeli de olsa hatta bunu bilse de anne tarafınca korunamama, bir boşlukta olma hissi, kendisini yalnız hissetme üzere olumsuz his durum süreçlerinin onda yarattığı travmanın da getirisiydi unsurdan vazgeçememe hali.
SEVGİNİN YOZLAŞMASI
Karşılıklı iletişimlerimiz, annenin ve kendisinin olduğu, kimi vakit kardeşinin ve kendisinin olduğu kısa lakin tesirli görüşmelerimiz onu hayatını bir daha şekillendirmeye ikna etmişti. Lakin onun bu sürecini en epey tetikleyen kardeşine karşı duyduğu müdafaa içgüdüsü. Kendisinde hissedemediği, bulamadığı bu değerli durumun yoksunluğunu kardeşinin yaşamaması için, en değerlisi de kardeşi üzerinden aslında nasıl bir gerçek sevgiye, nasıl bir ilişkin olma ve sahiplenilme hissine muhtaçlığı olduğunu gösterme isteğiydi etrafına yansıttıklarından okunanlar.
Ebeveyn olmak büyük sorumluluklar ve büyük fedakarlıklar gerektirir evet fakat en çok da cüret gerektirir. Evlatları berbat roldeki babadan ya da anniçin sakınmaktan fazla ortasında bulunulan süreçten korumak, farkındalık seviyesini yüksek tutmak, süratli düşünüp karar verebilmek, saklamamak, görmezden gelmemek ve en başta da ileriki periyotta çocuklarına büyük travmalar yaratacak olan ‘sevgi’nin yozlaşmasına müsaade vermemek hayli değerlidir.
Dr. Burcu Bostancıoğlu
OĞLUNU KURYE YAPTI
8 sene olmuş eşi cezaevine gireli ve bu biçimdedan beri evlatlarına hem analık birebir vakitte babalık yapmaya çalışmış anne. Oğullarını eşinden ve bu durumdan olanca uzak tutmaya çalışmış fakat beyhude.. Büyük oğlunu buna bulaştıran babası olduğunu epeyce geç öğrenmiş. Baba evvel öz oğlunu yaşı küçük, cezası olmaz niyetiyle kurye olarak kullanmış. Ergenliğin ortasında olan genç ise, babasının onunla duyduğu gururdan dolayı kendisini büyümüş, işe fayda hissediyor. Karşısındaki kişi rastgele birisi değil, öz be öz babasıydı, rol modeliydi.
Annenin endişe ile uzak durmaya çalıştığı ve uzak durduğu, sürecin hiç bir noktasına karışmaması ve korkması sebepleriyle de oğlunun gözünde normalleştirilmiş olan bu süreç, adım attığı etkin hayatın başında olan genç için örnek ve ahenk sağlanacak bir yaşantı haline geliyor. Baba-oğul iş birliğinin oğlun gözünde ‘babam bana güveniyor, babamla bağlantımın herkesten düzgün, bana her şeyini emanet ediyor’ fikrinin oluşmasına ve baba ile oğul içinde uydurma bir bağ kurulmasına ve en değerlisi de bu geçersizliğin samimiyet olduğuna inanan ve daha sonrasında büyük bir travma yaşayacak bir genç oluşmasına sebep olunuyor.
AİLENİN ‘BAŞ YAPICISI’
Wegscheider’in (1981) bağımlı ailesindeki roller açıklamasında yer alan ‘baş yapıcı’ bireyi ‘problemli içici tek anne ya da babası ise baş yapan en büyük çocuktur ve tertipli olarak içicinin davranışlarını gizler ve ailenin devamı için sorumluluğu üstlenir’ tanımlamasıyla tabir etmiştir. Babasının sorununu görmezden gelerek ve aile bütünlüğüne ziyan gelememesi için de babasının kendisini kullanımına müsaade veren genç, bu ailenin ‘baş yapıcısı’ olmuş durumdadır.
“Çalışmıyordu, işsizdi, iki evladımız vardı. Yalnızdım gerimde bir ailemin olmaması vakit ortasında onu her şeyin yerine koymama sebep olmuştu. Nereye giderdim, kime sığınırdım, bulurdu öldürürdü beni, evlatlarım da kimsesiz kalırdı diye düşünüyordum. Kimim kimsemin olmamasının verdiği güç ve boşluk onda büyük bir cüret yaratmıştı vakit içinde. Artık hiç bir şeyi gizli kapalı yapmıyordu. Olağan olmayan tüm durumları, meskende olağanmış üzere yaşıyordu. Unsur kullanma, dağıtımı konusundaki planlamaları vs. Ses çıkartamıyordum, düşman üzereydi bana karşı ve çabucak şiddete başvuruyordu. Görmezden gelmeye, evlatlarımı kendimce uzak tutmaya çalışıyordum ta ki o cezaevine girene, kapımıza dayanan alacaklılarla tanışana kadar, oğlumun da kullandığını ve onu bulamadığı için girdiği krizi gözlerimle bakılırsane kadar.”
Tedavinin gönüllülük temeline bağlı olması sebebiyle -ki annenin beni fazlaca etkileyen bir cümlesi ile pekiştireceğim- “beyin hastalığı olarak tabir ediyorlar, tedavi olmalı deyince beyni hasta olan bireylerden tedavi bulunmasına karar vermelerini bekliyorlar, istekli olması kaide diyorlar” oğlu tedavi olmak istemiyordu. Babasının gerçek sevgi ve sahiplenme duygusu ile kendisine yaklaşmadığını, kendisinin kullanıldığını anlayan genç bir nevi kendisini ve o süreçte sessiz kalan annesini cezalandırıyordu unsur kullanarak ve tedavi olmayı reddederek. Düzmece olan lakin kendisini inandırdığı baba figürü, aldatılmış olmak, gerekçeli de olsa hatta bunu bilse de anne tarafınca korunamama, bir boşlukta olma hissi, kendisini yalnız hissetme üzere olumsuz his durum süreçlerinin onda yarattığı travmanın da getirisiydi unsurdan vazgeçememe hali.
SEVGİNİN YOZLAŞMASI
Karşılıklı iletişimlerimiz, annenin ve kendisinin olduğu, kimi vakit kardeşinin ve kendisinin olduğu kısa lakin tesirli görüşmelerimiz onu hayatını bir daha şekillendirmeye ikna etmişti. Lakin onun bu sürecini en epey tetikleyen kardeşine karşı duyduğu müdafaa içgüdüsü. Kendisinde hissedemediği, bulamadığı bu değerli durumun yoksunluğunu kardeşinin yaşamaması için, en değerlisi de kardeşi üzerinden aslında nasıl bir gerçek sevgiye, nasıl bir ilişkin olma ve sahiplenilme hissine muhtaçlığı olduğunu gösterme isteğiydi etrafına yansıttıklarından okunanlar.
Ebeveyn olmak büyük sorumluluklar ve büyük fedakarlıklar gerektirir evet fakat en çok da cüret gerektirir. Evlatları berbat roldeki babadan ya da anniçin sakınmaktan fazla ortasında bulunulan süreçten korumak, farkındalık seviyesini yüksek tutmak, süratli düşünüp karar verebilmek, saklamamak, görmezden gelmemek ve en başta da ileriki periyotta çocuklarına büyük travmalar yaratacak olan ‘sevgi’nin yozlaşmasına müsaade vermemek hayli değerlidir.
Dr. Burcu Bostancıoğlu